مقدمه: وجود بافت‌های نکروزه چرمی شکل یکی از مشکلات بیماران دچار  سوختگی‌های عمیق محسوب می‌گردد. در این پژوهش استفاده از پماد روغن کنجد وهیدروکسید کلسیم جهت دبریدمان بافت‌های نکروزه ناشی از سوختگی  مورد ارزیابی قرار گرفته است.
روش کار: این مطالعه تجربی برروی 40 عدد موش صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار صورت گرفت. پس ازانجام بیهوشی بوسیله کلروفرم، هر دو پهلوی رت شیو و با قرار دادن درآب جوش به مدت10ثانیه، سوختگی درجه 3، به قطر 3 سانتی‌متر ایجاد گردید. رت‌ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. در3 گروه اول در یک سمت روزانه از پماد فیبرینولایزین (به عنوان زخم‌های شاهد 1) و در سمت دیگر در گروه اول، دوم و سوم (به عنوان زخم‌های مورد) به ترتیب از پماد کنهاید با غلظت 1، 5/2 و 5 درصد برای پانسمان استفاده شد. در گروه چهارم (زخم‌های شاهد 2) اجازه داده شد تا زخم‌ها به خودی خود ترمیم یابند. در هر گروه و هر زخم، زمان برداشته شدن بافت نکروزه و سپس ایجاد بافت گرانولاسیون در چک لیست مربوطه ثبت شد و نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس و تی زوج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بین 3 غلظت متفاوت از پماد کنهاید کمترین میانگین زمان دبریدمان با 6/16روز مربوط به پماد با غلظت5 درصد می‌باشد (P=0.001). از طرف دیگر مشخص شد که تقریبا اختلاف معنی‌داری بین زمان دبریدمان گروه مورد با گروه‌ شاهد 1 وجود ندارد (P=0.53)، اما اختلاف این زمان در گروه مورد و شاهد2 و همچنین گروه شاهد 1 و 2 معنی دار است (P=0.001). هم‌چنین اختلاف معنی داری نیز بین زمان ایجاد بافت گرانولاسیون در استفاده از پماد کنهاید 5 درصد و گروه شاهد1 وجود داشت (P<0.01).
نتیجه‌گیری: استفاده ازپماد کنهاید 5 درصد نه تنها موجب آسیب به بافت‌های سالم نمی‌گردد بلکه در دبریدمان بافت‌های نکروزه قابل رقابت با پماد فیبرینولایزین می‌باشد. لذا بررسی بیشتر در این زمینه ضروری است.