زراعت کنجد در ایران از قدیم الایام مرسوم بوده و تحمل آن به خشکی، آشنایی کشاورزان با زراعت این نبات، امکان کشت آن پس از برداشت گندم و جو در مناطق گرمسیر و بالا بودن کمیت و کیفیت روغن آن از جمله عواملی به شمار می آیند که کوشش همه جانبه برای گسترش و تهیه رقم های اصلاح شده جدید برای این محصول را الزامی می سازد. بخش تحقیقات دانه های روغنی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر با درک این نیاز برنامه مدونی را برای اصلاح کنجد از دو دهه قبل آغاز کرده است. محور به نژادی کنجد بر ارزیابی و شناخت صحیح صفات زراعی توده های کنجد بومی ایران انتخاب از داخل این توده ها، وارد کردن رقم های خارجی و مقایسه آن ها با توده ها و رقم های بومی ایران و دورگ گیری بین لاین های انتخاب شده از توده های محلی با رقم های خارجی استوار بوده است.

مقدمه: روغن کنجد دارای مقادیر زیادی اسید چرب غیر اشباع و همچنین لسیتین می باشد و می تواند برخی از عملکردهای فیزیولوژیک بدن را تحت اثر قرار دهد .
هدف: با توجه به کاربرد روغن کنجد به عنوان حلال، در این تحقیق اثر رژیم غذایی حاوی روغن کنجد به مدت 28، 42 و 56 روز بر درد مورد بررسی قرار گرفته است.
روش بررسی: در این مطالعه از موش های صحرایی نه ماهه با وزن 20±360 گرم استفاده شد. حیوانات به دو گروه تقسیم شدند: 1) گروه کنترل (غذای معمولی) 2) گروه آزمایش (شامل چهار زیر و هر زیر گروه ها موش ها به طور متناوب به ترتیب 28، 42 و 56 روز با پلیت های حاوی روغن کنجد 10 درصد، تغذیه شدند. یک زیرگروه نیز به مدت 56 روز با پلیت های حاوی لسیتین 1 درصد تغذیه شد). در پایان روزهای 28، 42 و 56، تست Hot-Plate و تست فرمالین انجام شد.
نتایج: رژیم غذایی در هر سه گروه، درد را در آزمون Hot-Plate کاهش داد. همچنین در فاز اولیه تست فرمالین، تنها در گروه 28 روز بی دردی ایجاد نمود، ولی در فاز دوم توانست در هر سه گروه بی دردی ایجاد کند. رژیم غذایی حاوی لسیتین، درد را در فاز دوم در مقایسه با رژیم معمولی، کاهش داد.
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که رژیم غذایی حاوی روغن کنجد می تواند درد را کاهش دهد. به نظر می رسد وجود برخی مواد مثل لسیتین که پیش ساز استیل کولین می باشد و یا وجود برخی اسیدهای چرب غیر اشباع مثل لینولئیک اسید (با تغییر سیالیت غشا یا دخالت در متابولیسم پروستاگلاندین ها) موجب این امر باشند.

زمینه و اهداف: آنسفالومیلیت اتوایمیون تجربی  (Experimental autoimmune encephalomyelitis, EAE) یک بیماری اتوایمیون التهابی تخریب کننده میلین سیستم اعصاب مرکزی با واسطه سلولهای CD4+TH1 است که به عنوان مدل حیوانی برای مولتیپل اسکلروزیس بکار می رود. تعدیل یا مهار پاسخ ایمنی TH1 در جلوگیری یا کاهش شدت بیماری موثر است. در این مطالعه تاثیر روغن کنجد در پیشگیری از شدت EAE و تاثیر آن بر روی پاسخهای TH1 و TH2 مورد ارزیابی قرار گرفت.
روش بررسی: EAE از طریق ایمونیزاسیون موشهای 8 هفته ای با MOG_35-55 همراه با ادجوانت کامل Freund ایجاد شد. درمان با روغن کنجد 2 روز قبل از ایمونیزاسیون بصورت داخل صفاقی شروع شد. مقدار IFN-g و IL-10 تولید شده در مایع رویی سلولهای طحالی کشت داده شده، بوسیله تکنیک الایزا اندازه گیری شد.
یافته ها: پس از تجویز روزانه روغن کنجد، علایم بالینی در موشهای مبتلا به EAE بطور معنی داری کاهش یافت(P=0.001). شروع بیماری در موشهای درمان شده نیز بطور معنی داری با تاخیر همراه بود. تولید IFN-g توسط سلولهای تک هسته ای طحالی موشهای درمان شده بطور معنی داری کاهش داشت (P=0.0001). تولید IL-10 توسط سلولهای تک هسته ای طحالی موشهای درمان شده بیشتر از گروه درمان نشده بود. همچنین میانگین نسبت IFN-g به IL-10 در موشهای درمان شده کمتر از گروه درمان نشده بود (P=0.01).
نتیجه گیری: سلولهای TH1 با ترشح IFN-g در پاتوژنز EAE دخیل اند. در این گزارش برای اولین بار مشخص شد که درمان با روغن کنجد از طریق کاهش سایتوکاین های TH1 و القای ترشح سایتوکاین های TH2 از پیشرفت EAE جلوگیری می کند. لذا، روغن کنجد ممکن است از طریق تعدیل پاسخ TH1 در درمان مولتیپل اسکلروزیس موثر باشد.

مقدمه: وجود بافت‌های نکروزه چرمی شکل یکی از مشکلات بیماران دچار  سوختگی‌های عمیق محسوب می‌گردد. در این پژوهش استفاده از پماد روغن کنجد وهیدروکسید کلسیم جهت دبریدمان بافت‌های نکروزه ناشی از سوختگی  مورد ارزیابی قرار گرفته است.
روش کار: این مطالعه تجربی برروی 40 عدد موش صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار صورت گرفت. پس ازانجام بیهوشی بوسیله کلروفرم، هر دو پهلوی رت شیو و با قرار دادن درآب جوش به مدت10ثانیه، سوختگی درجه 3، به قطر 3 سانتی‌متر ایجاد گردید. رت‌ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. در3 گروه اول در یک سمت روزانه از پماد فیبرینولایزین (به عنوان زخم‌های شاهد 1) و در سمت دیگر در گروه اول، دوم و سوم (به عنوان زخم‌های مورد) به ترتیب از پماد کنهاید با غلظت 1، 5/2 و 5 درصد برای پانسمان استفاده شد. در گروه چهارم (زخم‌های شاهد 2) اجازه داده شد تا زخم‌ها به خودی خود ترمیم یابند. در هر گروه و هر زخم، زمان برداشته شدن بافت نکروزه و سپس ایجاد بافت گرانولاسیون در چک لیست مربوطه ثبت شد و نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس و تی زوج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بین 3 غلظت متفاوت از پماد کنهاید کمترین میانگین زمان دبریدمان با 6/16روز مربوط به پماد با غلظت5 درصد می‌باشد (P=0.001). از طرف دیگر مشخص شد که تقریبا اختلاف معنی‌داری بین زمان دبریدمان گروه مورد با گروه‌ شاهد 1 وجود ندارد (P=0.53)، اما اختلاف این زمان در گروه مورد و شاهد2 و همچنین گروه شاهد 1 و 2 معنی دار است (P=0.001). هم‌چنین اختلاف معنی داری نیز بین زمان ایجاد بافت گرانولاسیون در استفاده از پماد کنهاید 5 درصد و گروه شاهد1 وجود داشت (P<0.01).
نتیجه‌گیری: استفاده ازپماد کنهاید 5 درصد نه تنها موجب آسیب به بافت‌های سالم نمی‌گردد بلکه در دبریدمان بافت‌های نکروزه قابل رقابت با پماد فیبرینولایزین می‌باشد. لذا بررسی بیشتر در این زمینه ضروری است.